Papier versus presentatie

Grappig hoe iets algemeens als (interne) communicatie wordt gebracht als onderdeel van usability.

Een papieren rapport of brief krijgt over het algemeen veel meer aandacht dan zijn electronische equivalent. Aan taalgebruik, indeling, presentatie etc. wordt op papier veel meer waarde gehecht door zowel de afzender als de ontvanger. Daarna krijg je nog de interne parafenronde etc. Op papier heb je iets. (Vandaar die vage ‘alles wat ik zeg berust op toeval’ disclaimers onder veel mailtjes.)

Hoewel ik niet twijfel aan de uitkomst vind ik het nogal vermakelijk dat na gedegen onderzoek blijkt dat je usabilityrapport sneller klaar is door een mailtje te sturen.

Ik vind het vrij logisch wat Nielsen allemaal zegt. Met name in de ontwikkeling moet er toch doorgegaan worden. Vervelend als er dan eerst gewacht moet worden op de resultaten verwerkt in een officieel rapport.

Het klink mij ook erg logisch in de oren als zullen bij grote organisaties, ook voor standaard rapporten toch genoeg formats klaar liggen waardoor ook dit niet meer als veel werk kan worden gezien.

Ik denk niet met een ‘formal usability report’ een standaard rapport bedoelt wordt. Het gaat erom om echte tests uit te voeren en daar rapporten van te schrijven. Nielsen zegt eigenlijk niets meer dan voer de testen uit maar documenteer niet te uitgebreid. Zie de testen meer als feedback op het ‘prototype’ en als basis voor verdere ontwikkeling. Tenminste zo heb ik het artikel geinterpreteerd.

Hoe vaker ik het artikel lees hoe zinlozer het op me overkomt.
In een paar zinnen probeert hij testmethoden, rapportages, communicatie en verantwoording te beschrijven. Dit vult hij aan met wat statistieken ter verantwoording om het meteen te ontkrachten door te zeggen dat cultuur voor een groot deel de rapportage bepaalt.
Zijn conclusie ontaardt in wat algemeenheden maar heeft weinig meer met usability te maken.
Niveau “Je huis is sneller schoon door het schoon te maken dan door op te schrijven wat er vies is.”

Wat het nog erger maakt is dat het artikel suggereert dat hij zelf lijdt aan een beperkte blik, of dit verwacht van zijn lezers. Misschien heeft hij iets heel waardevols ontdekt, maar dan had hij dat beter wat anders kunnen opschrijven.

(Tja, kritisch tot de laatste snik.)

Tobi, dat ben ik volledig met je eens. Ik zat er ook al mee hoe het artikel te iterpreteren. Een conclusie die naar mijn mening kant nog wal raakt (leuke uitdrukking trouwens)

Elk idee heeft wel bruikbare elementen. Vanuit dit uitgangspunt heb ik nogmaals het stuk van Nielsen gelezen.

Dit is volgens mij de kern.
Er zijn vele manieren waarop je de resultaten van je usability-onderzoek kunt meten.
De vragen behoudt het eindresultaat van het onderzoek zijn waarde of dient het slechts als input ter verbetering
van het eindprodukt, zijn bepalend voor de vraag wat is de beste manier om mijn onderzoekresultaten te presenteren.
Je bewust zijn van deze vragen en van de wetenschap dat er meerdere wegen naar rome gaan is denk ik de belangrijkste verdienste van dit stuk.

42% van de ‘gevraagde’ usability-experts kiest voor de uitgebreide adviesrapporten. Misschien is komt dit doordat usability-experts vaak tegen het einde van het project worden ingeschakeld. De bevindingen zijn dan vooral een second-opinion waar men ooit op termijn wellicht iets mee gaat doen. En werkwijze die natuurlijk in gaat tegen de zo vaak voorgestelde [url=”http://en.wikipedia.org/wiki/Iterative_and_Incremental_development”]iteratieve ontwikkeling methode[/url] (kleine stapjes continu verbeteren).
Er is dus wel aandacht voor de kwaliteit van het eindprodukt, maar om de gebruiker er nu bij te betrekken gaat wel heel erg ver.